Styczeń 2017

W tym poście przyjrzymy się kreacją przyszłych księżnych z Hanoweru.
Nowy rok przyszli małżonkowie spędzili  w Punta del Este, w towarzystwie: Concepción Cochrane Blaquiere, argentyńskiego artysty Victora "Grillo" Demo, Nieves Zuberbühler.
Ekat to ta co stoi bokiem, a Ernest jest pierwszy z lewej.

Pod koniec grudnia Grillo dodał zdjęcie z Ernestem i Ekat

 

3 stycznia, para spędziła popołudnie ze znajomymi na spacerze 

2 stycznia pojawiło się zdjęcie Alessandry:

w drugim tygodniu stycznia pojawiły się zdjęcia Alessandry z Bożego Narodzenia z rodzicami:


Pod koniec stycznia EKAT dodała zdjęcie zapowiadający jej wywiad. A 18 STYCZNIA BYŁA U FRYZJERA

31 STYCZEŃ nowe zdjęcie

Leiningen- dwukrotny ślub.

Za nim przyjdzie długo wyczekiwany ślub w Hanowerze.  W lipcu będziemy świadkami dwóch religijnych ślubów!!!
W środę poinformowałam was o ceremonii religijnej najstarszego syna księżnej Aleksandry, który ma swój  ślub koscielny we wrześniu( Link).
Ku zaskoczeniu wczoraj (25 marca) odbył się cywilny ślub młodszego brata  Ferdinanda.
Książę Hermann z Leiningen (ur. 13 września 1987 r.) najmłodszy z trójki dzieci i młodszy syn Andreasa, księcia z Leiningen i  jego żona Aleksandra, księżniczki z Hannoveru poślubił Isabelle Heubach 25 marca 2017 w ceremonia cywilnej.  01.07.2017 kilka dni przed swoim kuzynem Ernetem małżonkowie powiedzą sobie "tak" w kościele w Österreichsein.
Para zaręczyła się w pierwszym kwartale 2016 roku.

Księżne Brunszwiku

Thyra Amelia Karolina Charlotta Anna Schleswig-Holstein-Sonderburg-Glücksburg (29 września 1853 - 26 lutego 1933) - duńska księżniczka, księżna Hanoweru i Cumberland, Teviotdale i Brunswick-Luneburg. Najmłodsza córka Christiana IX i królowej Luizy Hesse-Kassel .

Księżniczka Thyra z mężem i dziećmi.

Thyra była siostrą króla Danii, Fryderyka VIII, królowej Wielkiej Brytanii, króla Grecji  i cesarzowej Rosji.
Przed ślubem księżna była zakochana w Vilhelmie Frimann Marcher, poruczniku w kawalerii, z którym zaszła w ciążę. Jej brat, Jerzy I zasugerował, żeby urodziła dziecko w Atenach, aby uniknąć skandalu. Duńska prasa została zaś poinformowana, że księżniczka cierpi na żółtaczkę. 8 listopada 1871 Thyra urodziła dziewczynkę:

• Marie Katharina (Kate) (1871-1964), adoptowaną przez Rasmusa i Anne Marie Jørgensen z Odense.

Marcher popełnił samobójstwo 4 stycznia 1872.
22 grudnia 1878, w Kopenhadze poślubiła następcę tronu Hanoweru, Ernesta Augusta, księcia Cumberland, mieli sześcioro dzieci:

• Marie Louise, (1879-1948);
• Georg Wilhelm, (1880-1912);
• Alexandra, (1882-1963);
• Olga, (1884-1958);
• Christian, (1885-1901);
• Ernest August, (1887-1953).

Wiktoria Luiza Adelajda Matylda Charlotta Pruska (ur. 13 września 1892 w Poczdam; zm. 11 grudnia 1980 w Hanowerze) – księżniczka Prus, księżna Hanoweru i Brunszwiku.

Wiktoria Luiza była jedyną córką i siódmym dzieckiem cesarza Wilhelma II Hohenzollerna i jego żony cesarzowej Augusty Wiktorii. W chwili śmierci była ich ostatnim żyjącym dzieckiem. Była 141. w sukcesji do brytyjskiego tronu.
Księżniczka Wiktoria była ukochanym dzieckiem cesarza. Była do niego również bardzo podobna i najinteligentniejsza z całego rodzeństwa. Gdy oświadczyła rodzinie, że chce poślubić Ernesta Augusta, księcia Hanoweru, wywodzącego się z dynastii pozbawionej królestwa w 1866 roku za poparcie Austrii w wojnie prusko-austriackiej, wzbudziło to w rodzinie Hohenzollernów żywe emocje.

Nienawiść dynastii hanowerskiej do Hohenzollernów wcale nie wygasła, ale małżeństwo to pozwalało odzyskać temu rodowi znaczącą pozycję w państwie, z drugiej zaś strony Wilhelm II niczego nie umiał odmówić córce. Ślub odbył się 24 maja 1913 roku w Berlinie.

Wiktoria i Ernest mieli piątkę dzieci:
    książę Ernest August IV Hanowerski (18 marca 1914 – 9 grudnia 1987);
    książę Georg Wilhelm von Hannover (25 marca 1915 – 8 stycznia 2006);
    księżniczka Fryderyka Hanowerska (18 kwietnia 1917 – 6 lutego 1981), królowa Grecji;
    książę Krystian Hanowerski (1 września 1919 – 10 grudnia 1981);
    książę Welf Henryk Hanowerski (11 marca 1923 – 12 lipca 1997).
Jako żona księcia Hannoweru, Wiktoria Luiza była tytułowana księżna Hanoweru, księżna Wielkiej Brytanii i Irlandii oraz księżna Brunszwiku-Lüneburga.

Zapowiedz kolejnego slubu.

W przyszłym miesiącu będziemy świadkami ślubu w rodzinie książęcej.
Dziedziczny Książę Ferdinand Heinrich Emich Christian Karl  z Leiningen urodził się 8 Sierpnia 1982r.  Jest najstarszym dzieckiem Księcia Andrea i Księżnej Alexandry Leiningen.
Księżna Alexandra wywodzi się z dynastii Hanowerskiej,jej starszym bratem jest Ernest August V.
W 1981 wyszła za mąż za księcia Andreasa, mają troje dzieci:
1.Ferdinanda (1982)
2.Księżniczkę Olgę (1984)
3.Księcia Hermanna (1987)
Wybranką księcia Ferdinanda została jego kuzynka Viktoria Luise z Prus. Narzeczeni są potomkami królowej Viktorii. Para zaręczyła się w styczniu.

Viktoria Luise Kira Ehrengard urodził się 2 maja 1982 roku w Berlinie. Nie jest tytułowana jako Księżniczka Viktoria Luise Prus, przez małżeństwo jej rodziców. Oznacza to, że ma nazwisko von Preussen.

Ich ślub cywilny odbędzie się w dniu 29 kwietnia w Amorbach.
Ślub religijny odbędzie się 16 września.
---
Zapewne zobaczymy na ślubie Księcia Jerzego z i jego żonę Sophie z Prus, rodzinę Hanowerską, możliwa obecność księżnej Karoliny z Monako.

Rose Ball 2017- niespodziewani goscie.

Jak wiemy w poprzednim tygodniu w Monte-Carlo odbył się bal róż.
A wśród gości niespodziewanie pojawił się książę Christian z Alessandrą de Osma !!

Książęta Brunszwiku- Linia hanowerska.

W 1866 roku Hanower włączony zostaje do Prus.
Ernest August (II) (ur. 21 września 1845 w Hanowerze; zm. 14 listopada 1923 w Austrii) – następca tronu Hanoweru, trzeci książę Cumberland i Teviotdale, hrabia Armagh.
Był synem ostatniego króla Hanoweru Jerzego V i królowej Marii. W 1866 roku udał się na wygnanie do Austrii.

12 czerwca 1878 roku zmarł Jerzy V.  Był też nominalnym kandydatem do tronu Królestwa Hanoweru. Ernest August nie wykorzystał śmierci ojca do załagodzenia konfliktu z Prusami. Jeszcze bardziej go zaostrzył. Nieprzejednana postawa Ernesta Augusta zamknęła mu drogę do objęcia wielu intratnych stanowisk i funkcji. Był on osobą niepożądaną na terenie Królestwa Prus, a następnie Cesarstwa Niemieckiego.

W 1884 roku zmarł Wilhelm, książę Brunszwiku-Lüneburga, daleki kuzyn następcy tronu. Ernest August zgłosił swoje pretensje do księstwa, ale że nadal nie chciał uznać aneksji Hanoweru przez Prusy, Bismarck nie zgodził się na oddanie mu tronu brunszwickiego. 2 listopada 1885 stany księstwa Brunszwiku-Lüneburga wybrały księcia Prus Albrechta Hohenzollerna regentem tego niemieckiego państwa związkowego.

Dnia 22 grudnia 1878 ożenił się w Kopenhadze z księżniczką Thyrą, córką Christiana IX (1818–1906) i królowej Luizy z Hesji-Kassel (1817–1898). Para miała sześcioro dzieci:
    Maria Luiza (ur. 11 października 1879; zm. 31 stycznia 1948);
    Jerzy Wilhelm (ur. 28 października 1880; zm. 20 maja 1912) – zginął w wypadku samochodowym,
    Aleksandra (ur. 29 września 1882; zm. 30 sierpnia 1963),
    Olga (ur. 11 lipca 1884; zm. 21 września 1958),
    Chrystian (ur. 4 lipca 1885; zm. 3 września 1901),
    Ernest August (ur. 17 listopada 1887; zm. 30 stycznia 1953) – następca księcia Ernesta Augusta,

Ernest August 27 października 1913 roku zrzekł się na rzecz syna pretensji do tronu księstwa Brunszwiku-Lüneburga. Syn Ernesta Augusta został z dniem 1 listopada 1913 roku kolejnym księciem Brunszwiku-Lüneburga.

Królowie Hanoweru 2

Wilhelm IV
William Henry ur. 21 sierpnia 1765 w Londynie, zm. 20 czerwca 1837 w Windsorze, Berkshire.
– król Wielkiej Brytanii i król Hanoweru od 26 czerwca 1830, nazywany królem żeglarzy. Młodszy syn Jerzego III i Charlotty Mecklenburg-Strelitz. Po jego śmierci na skutek różnych zasad dziedziczenia tronu rozpadła się brytyjsko-hanowerska unia personalna (tronu Hanoweru nie mogła odziedziczyć kobieta, a następczynią Wilhelma IV na tronie Wielkiej Brytanii została jego bratanica Wiktoria).

Książę Clarence wdał się w wieloletni romans z irlandzką aktorką Dorothy Bland, znaną jako Mrs. Jordan. Od 1791 r. urodziła ona księciu 10 nieślubnych dzieci. Związek obojga zakończył się w 1811 r. W tym samym roku książę otrzymał stopień admirała Floty. W 1817 r. zmarła jedyna córka księcia-regenta Jerzego, Charlotta Augusta. Król Jerzy III miał 12 dzieci, ale żadnego wnuka czy wnuczki. Małżeństwo księcia-regenta, najstarszego syna Jerzego III, z Karoliną Brunszwicką faktycznie nie istniało (małżonka księcia była z nim w separacji i od wielu lat nie mieszkała w Wielkiej Brytanii). "Obowiązek" przedłużenia dynastii spadł na pozostałych książąt krwi królewskiej.

Wilhelm miał przewagę nad dwoma starszymi braćmi, gdyż nie mieli oni dzieci, a z żonami żyli w faktycznej separacji. Istniała szansa, że Wilhelm, który jako marynarz miał lepsze zdrowie od starszych braci, przeżyje ich i zostanie królem. Najpierw jednak książę musiał znaleźć sobie żonę. Jego młodszy brat, książę Cambridge, został wysłany do Niemiec, aby znalazł odpowiednią kandydatkę na małżonkę. Cambridge przywiózł bratu była to księżniczka Adelajda, córka księcia Jerzego I z Saksonii-Meiningen, młodsza od Wilhelma o prawie 30 lat.
W małżeństwie Wilhelm spędził ostatnie 20 lat swojego życia. Wydaje się, że było to małżeństwo szczęśliwe. Księżna przejęła pieczę nad wydatkami męża. Nic nie słychać o tym, aby Wilhelm miał w tym czasie jakieś kochanki. Po ślubie małżonkowie zamieszkali w Hanowerze, tam przyszła na świat ich pierwsza córka, która zmarła jeszcze tego samego dnia. Adelajda rychło zaszła ponownie w ciążę, co skłoniło Wilhelma do powrotu do Anglii. Księżna poroniła jednak podczas postoju w Calais. Para miała jeszcze jedną córkę i dwóch bliźniaków, które księżna poroniła. Małżonkowie nie mieli już więcej dzieci, ale kiedy Wilhelm był już królem pojawiały się plotki o ciąży królowej, dementowane przez króla jako "brednie".
Wilhelm był także królem Hanoweru, aczkolwiek nigdy nie odwiedził swojego królestwa jako król. Jako regent działał w Hanowerze książę Cambridge. W 1833 r. Hanower otrzymał konstytucję, która dawała przewagę klasie średniej oraz pewne prawa klasie niższej. Rozszerzała ona również władzą hanowerskiego parlamentu. Konstytucja została odwołana po śmierci Wilhelma, kiedy tron Hanoweru objął jego młodszy brat, Ernest August I. Jako powód nowy monarcha twierdził, że konstytucja nie została uzgodniona z nim, jako z następcą tronu.

Wilhelm i Adelajda wiele uwagi poświęcali swojej bratanicy, księżniczce Wiktorii, następczyni tronu. Król wyraził życzenie, aby mógł dożyć 18. urodzin księżniczki Wiktorii, bo wtedy po jego śmierci jej matka nie zostałaby regentką. Jego życzenie spełniło się.
Wilhelm IV zmarł z powodu problemów z sercem, miesiąc po 18 urodzinach Wiktorii, która objęła po nim tron Wielkiej Brytanii.
Wraz z jego śmiercią rozpadła się unia brytyjsko-hanowerska, gdyż na mocy prawa salickiego tronu Hanoweru nie mogła dziedziczyć kobieta. Rządy w Hanowerze objął młodszy brat Wilhelma, Ernest August I.
Panowanie Wilhelma było krótkie, ale obfitowało w ważne wydarzenia.  Redukcji uległy również przywileje Korony i jej wpływ na rządy. Król nie mógł już swobodnie wymieniać premierów, rozwiązywać parlamentu i ogłaszać nowych wyborów, podczas których wyborcy głosowaliby na mianowany przez króla nowy rząd, jak to było choćby za czasów Jerzego III. Było to spowodowane tym, że król utracił posłuch w społeczeństwie. Spowodowało to, że żaden z następców Wilhelma nie próbował już zmienić rządu bez zgody parlamentu.
13 lipca 1818 r.  Londynie, poślubił Adelajdę (13 sierpnia 1792 – 2 grudnia 1849), córkę Jerzego I, księcia saskiego na Meiningen, oraz Ludwiki Eleonory von Hohenlohe-Laugenburg, córki Chrystiana Albrechta Ludwika zu Hohenlohe-Laugenburg. Ich dzieci:
    Charlotta (ur. i zm. 21 marca 1819)
    kolejna ciąża skłoniła Wilhelma do powrotu do Anglii, Adelajda poroniła 5 września 1819 r.     Elżbieta (10 grudnia 1820 – 4 marca 1821)
    dwaj synowie, bliźniacy (poronieni 23 kwietnia 1821 r.)
Ernest August I (ur. 5 czerwca 1771 w Londynie, zm. 18 listopada 1851 w Hanowerze) – król Hanoweru w latach 1837–1851, książę Brunszwik-Lüneburg, pierwszy książę Cumberland i Teviotdale, hrabia Armagh. Wraz z jego wstąpieniem na tron hanowerski zakończyła się unia personalna Hanoweru i Wielkiej Brytanii, nad którą władzę objęła królowa Wiktoria Hanowerska.
Syn Jerzego III Hanowerskiego i Zofii Charlotty Mecklenburg-Strelitz. Poślubił Fryderykę Mecklenburg-Strelitz, uroczystość ślubna odbyła się 29 maja 1815 r. w kościele w Neustrelitz (Niemcy) oraz ponownie 29 sierpnia 1815 r. w Carlton House w Londynie. Para miała córkę (ur. 1817) oraz syna Jerzego V (1819–1878), króla Hanoweru.

Jerzy V (ur. 27 maja 1819 r. w Berlinie, zm. 12 czerwca 1878 r. w Paryżu) – król Hanoweru, drugi książę Cumberland i Teviotdale, hrabia Armagh; był ostatnim królem Hanoweru. Syn Ernesta Augusta I i Fryderyki von Mecklenburg-Strelitz.
Był kuzynem królowej Wiktorii Hanowerskiej, a dzieciństwo spędził w Berlinie i Wielkiej Brytanii.

14 lipca 1839 r. Jerzy V oświadczył się 21-letniej Marii von Sachsen-Altenburg. Pobrali się 18 lutego 1843 r. w kościele zamkowym w Hanowerze.  Miał problemy ze wzrokiem od najmłodszych lat. Przestał widzieć na lewe oko z powodu choroby w 1829 r. a na prawe wyniku wypadku w 1833 r. Choć powstały z tego powodu wątpliwości co do jego przydatności do objęcia funkcji króla, jego ojciec oznajmił, że powinien być królem. W 1842 r. orzekł, że następca tronu podpisywanie dokumentów będzie dokonywał w obecności rządu i zaprzysiężonych świadków. Jako król przez całe swoje życie starał się ukryć publicznie swoją ślepotę. Jerzy 18 listopada 1851 r. został królem Hanoweru, drugim księciem Cumberland i Teviotdale i hrabią Armagh.
Jerzy V i Maria mieli troje dzieci:
Ernest August (ur. 21 września 1845; zm. 14 listopada 1923) – następca tronu Hanoweru, trzeci książę Cumberland
Fryderyka (Friederike) (ur. 9 stycznia 1848; zm. 16 października 1926)
Maria (ur. 3 grudnia 1849; zm. 4 czerwca 1904) - niezamężna.


źródło: wikipedia.pl

Królowe Hanoweru cz 1

Dziś wyjątkowo post w piątek, gdyż miesiąc temu postanowiłam,że powstanie blog o rodzinnie z Hanoweru.
 Królowe Hanoweru można powiedzieć w skrócie "teściowa (Charlotta) z synowymi."

Królowie Hanoweru cz 1

Jerzy III był nie tylko królem Wielkiej Brytanii ale także rozpoczął królowanie w Hanowerze.
Hanower liczył sobie pięciu króli.
George William Frederick (ur. 4 czerwca 1738 w Londynie, zm. 29 stycznia 1820 w Windsorze, Berkshire) – ostatni (od 25 października 1760) król Wielkiej Brytanii i Irlandii i pierwszy (od 1801) król Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii, ostatni elektor i książę oraz pierwszy król (od 1814) Hanoweru.
Jerzy III był władcą o dużej inteligencji, chociaż nerwowym, co z czasem doprowadziło go do choroby. Cieszył się wielką popularnością poddanych. Obdarzony świetną pamięcią, znał imiona wielu zwykłych ludzi. Nie był domatorem, lecz lubił jeździć na wieś, gdzie doglądał upraw i hodowli. Nadano mu z tego powodu przydomek „król-farmer”, z którego był bardzo dumny. Znów w odróżnieniu od swych poprzedników, król często interesował się posiedzeniami Izby Gmin.

Jerzy III panował przez niemal 60 lat – a zatem najdłużej w historii Wielkiej Brytanii po królowej Wiktorii i Elżbiecie II. Cień na jego sprawnym panowaniu położyła jedynie ciężka choroba.
Tron objął Jerzy po śmierci swojego dziadka 25 października 1760 r. Po całej Europie rozjechali się jego wysłannicy, którzy mieli wybrać kandydatkę na żonę młodego króla. Ich wybór padł na córkę księcia meklemburskiego, Charlottę. Ślub odbył się 8 września 1761 r.

Po królewskim dworze krążyły plotki, że król miał zamiar ożenić się z lady Sarą Lennox, młodszą córką księcia Richmond. Charlotta nie zrobiła na nim wielkiego wrażenia, kiedy poznał ją w dniu swojego ślubu. Wkrótce jednak nawiązał bliskie relacje z żoną i nigdy nie miał kochanki, w przeciwieństwie do swoich obydwu poprzedników i syna, którzy posiadali ich wiele. Jerzy i Charlotta tworzyli szczęśliwe małżeństwo, mieli razem 15 dzieci (9 synów i 6 córek). Więcej miała tylko królowa Anna Stuart (rządziła w latach 1702-1714), która miała 17 dzieci, jednak żadne z nich nie przeżyło dzieciństwa (z dzieci Jerzego tylko dwoje). Jego następcami zostali synowie: Jerzy VI, Wilhelm IV i Ernest August I.
Jerzy VI 
 Jerzy August Fryderyk (ang. George Augustus Frederick, ur. 12 sierpnia 1762 w Londynie, zm. 26 czerwca 1830 w Windsorze) – regent od 5 lutego 1811 do 29 stycznia 1820, potem król Wielkiej Brytanii i Hanoweru od 29 stycznia 1820, najstarszy syn króla Jerzego III i Charlotty Mecklenburg-Strelitz.

Za panowania Jerzego IV wydano akt o równouprawnieniu katolików i zniesiono ich dyskryminację w Anglii.Wkrótce po 21 urodzinach zakochał się w Marii Annie Fitzherbert, katoliczce i wdowie po dwóch mężach. Małżeństwo między Jerzym i Marią było zabronione na podstawie Act of Settlement z 1701 r., który zabraniał dziedziczenia korony tym, którzy poślubili katolików. Dodatkowo Akt wymagał zgody króla na małżeństwo następcy tronu. Zgoda króla na to małżeństwo nie wchodziła jednak w grę. Mimo to para pobrała się 15 grudnia 1785 r. w rezydencji pani Fitzherbert, Park Lane w Mayfair. Król nigdy nie uznał tego małżeństwa. Mimo to pani Fitzherbert uważała, że jej małżeństwo jest ważne, gdyż prawo kanoniczne stoi ponad prawem państwowym. Ze względów politycznych związek ten pozostał tajemnicą, a pani Fitzherbert obiecała nie afiszować się z tym małżeństwem.

Książę prowadził rozrzutny i ekstrawagancki tryb użycia, więc rychło popadł w długi[potrzebny przypis]. Król odmówił wsparcia finansowego dla swego syna i książę musiał wyprowadzić się z Carlton House i zamieszkać u pani Fitzherbert.
Mimo zasiłków od Parlamentu książę dalej siedział po uszy w długach. Król zapowiedział, że nie będzie pomagał synowi, dopóki ten nie poślubi swojej kuzynki, Karoliny (17 maja 1768 – 7 sierpnia 1821), córki Augusty Charlotty, córki Fryderyka Ludwika, księcia Walii, siostry Jerzego III. W 1795 r. książę Jerzy wyraził w końcu zgodę na to małżeństwo. Do Brunszwiku pojechał James Harris, który reprezentował księcia per procura na ślubie. Pierwsze spotkanie przyszłych małżonków nie było szczęśliwe. Jerzy był przerażony perspektywą poślubienia brzydkiej kobiety, która na dodatek, jego zdaniem, nie przywiązywała wielkiej wagi do higieny osobistej.

Ślub odbył się 8 kwietnia 1795 r. Noc poślubną Jerzy spędził pijąc na podłodze, a do sypialni trafił dzięki kamerdynerowi. Kilka tygodni później małżeństwo się rozpadło. Księżnej zaszła w ciążę. Urodziła córkę, Charlottę Augustę (7 stycznia 1796 – 6 listopada 1817), która później poślubiła przyszłego króla Belgii Leopolda I. Zapewniwszy Wielkiej Brytanii dziedziczkę  tronu. Niestety Charlotte zmarłą dzien po jak urodziła zmarłego syna.

Przed poznaniem pani Fitzherbert książę Walii miał wiele kochanek i wiele nieślubnych dzieci. Jego kochanką była Mary Robinson,  Grace Elliott,  Frances Villier hrabina Jersey, Isabella Seymour-Conway markiza Hertfort, i wreszcie przez ostatnie 10 lat życia niezwykle gruba i zachłanna Elizabeth Conyngham, markiza Conyngham.

Elektorowe Hanoweru.

Zofia Dorota Wittelsbach (ur. 14 października 1630 w Hadze, zm. 8 czerwca 1714 w Hanowerze) – księżniczka Palatynatu Reńskiego, elektorowa Hanoweru.
Była dwunastym dzieckiem Fryderyka V, „Zimowego króla” i Elżbiety Stuart, księżniczki szkockiej. Jej dziadkami byli elektor Palatynatu Reńskiego Fryderyk IV Wittelsbach i Luiza Julianna Orańska oraz król Anglii Jakub I Stuart i Anna Oldenburg.
Planowano jej ślub z królem Anglii Karolem I, gdy do tego nie doszło, zamieszkała w Heidelbergu, gdzie opiekowała się dziećmi swojego brata Karola Ludwika, Karolem i Elżbietą.
30 września 1658 wyszła za mąż za Ernesta Augusta Hanowerskiego, księcia Brunszwiku-Lüneburga. Para miała siódemkę dzieci:
W 1692 roku, na mocy decyzji cesarza Leopolda I książę Brunszwiku-Lüneburga został elektorem Hanoweru i otrzymał tytuł arcychorążego Rzeszy. Od tego momentu Zofia była elektorową Hanoweru.
Przez całe swoje życie Zofia uważała się za Angielkę, o czym może świadczyć fakt, że chociaż władała pięcioma językami, najczęściej posługiwała się językiem angielskim i otaczała się Anglikami. Nie jest więc jasne, dlaczego jej syn nie znał tego języka.

W 1701 roku Parlament Angielski uchwalił Act of Settlement. Na mocy tej ustawy tron angielski mieli dziedziczyć potomkowie Zofii, która była wnuczką króla Jakuba I. Sama Zofia mogła także odziedziczyć tron angielski, zmarła jednak dwa miesiące przed Anną Stuart, królową Wielkiej Brytanii.


Zofia Dorota z Celle ur. 15 września 1666, zm. 13 listopada 1726 - księżniczka Ahleden, żona elektora Hanoweru i późniejszego króla Wielkiej Brytanii Jerzego I.
Zofia Dorota była jedynym dzieckiem Jerzego Wilhelma, księcia Brunszwika-Lüneburga, oraz Eleonory d'Esmier d'Olbreuse. W 1682 wyszła za mąż za swojego kuzyna - Jerzego Ludwika, który w 1705, po śmierci swojego teścia i wuja - Jerzego Wilhelma, odziedziczył księstwo Lüneburg.
Ich małżeństwo nie należało do szczęśliwych. Zofia Dorota była często łajana za niestosowanie się do zasad etykiety. Jej mąż i ona równie często mieli ostre i poważne kłótnie, ale ich stosunki nieco się poprawiły po urodzeniu się ich dzieci.
Jerzy Ludwik miał jednak kochankę Melusinę von Schulenburg i wkrótce zaczął wyraźnie zaniedbywać oraz lekceważyć swoją żonę, aż jego rodzice osobiście prosili go o zachowanie większej dyskrecji w kontaktach z kochanką. Obawiali się, że małżeństwo ich syna zostanie zerwane i będą musieli oddać posag Zofii Doroty.
Miała kochanka Filipa von Königsmarck. 28 grudnia 1694 rozwiodła się z mężem, który ją uwięził w Ahlden (Aller). Pozostała tam uwięziona przez ponad 30 lat, aż do swojej śmierci.
Zofia i Jerzy doczekali się dwójki dzieci.

Wilhelmina Charlotta Karolina Brandenburg-Ansbach (ur. 1 marca 1683 w Ansbach, Bawaria, zm. 20 listopada 1737 w Londynie) - królowa Wielkiej Brytanii.
Córka margrabiego Brandenburg-Ansbach, Jana Fryderyka z domu Hohenzollern, oraz jego drugiej żony księżniczki Eleonory Sachsen-Eisenach.
Blisko współpracował z nią premier Robert Walpole, który został jej przyjacielem.
22 sierpnia 1705 roku wyszła za mąż za Jerzego II. Z tego związku urodziło się ośmioro dzieci.
Z okazji śmierci królowej Georg Friedrich Händel skomponował uroczysty hymn The ways of Zion do mourn, który został wykonany 17 grudnia 1737 roku w Kaplicy Henryka VII w Westminster Abbey.