Elektorowe Hanoweru.

Zofia Dorota Wittelsbach (ur. 14 października 1630 w Hadze, zm. 8 czerwca 1714 w Hanowerze) – księżniczka Palatynatu Reńskiego, elektorowa Hanoweru.
Była dwunastym dzieckiem Fryderyka V, „Zimowego króla” i Elżbiety Stuart, księżniczki szkockiej. Jej dziadkami byli elektor Palatynatu Reńskiego Fryderyk IV Wittelsbach i Luiza Julianna Orańska oraz król Anglii Jakub I Stuart i Anna Oldenburg.
Planowano jej ślub z królem Anglii Karolem I, gdy do tego nie doszło, zamieszkała w Heidelbergu, gdzie opiekowała się dziećmi swojego brata Karola Ludwika, Karolem i Elżbietą.
30 września 1658 wyszła za mąż za Ernesta Augusta Hanowerskiego, księcia Brunszwiku-Lüneburga. Para miała siódemkę dzieci:
W 1692 roku, na mocy decyzji cesarza Leopolda I książę Brunszwiku-Lüneburga został elektorem Hanoweru i otrzymał tytuł arcychorążego Rzeszy. Od tego momentu Zofia była elektorową Hanoweru.
Przez całe swoje życie Zofia uważała się za Angielkę, o czym może świadczyć fakt, że chociaż władała pięcioma językami, najczęściej posługiwała się językiem angielskim i otaczała się Anglikami. Nie jest więc jasne, dlaczego jej syn nie znał tego języka.

W 1701 roku Parlament Angielski uchwalił Act of Settlement. Na mocy tej ustawy tron angielski mieli dziedziczyć potomkowie Zofii, która była wnuczką króla Jakuba I. Sama Zofia mogła także odziedziczyć tron angielski, zmarła jednak dwa miesiące przed Anną Stuart, królową Wielkiej Brytanii.


Zofia Dorota z Celle ur. 15 września 1666, zm. 13 listopada 1726 - księżniczka Ahleden, żona elektora Hanoweru i późniejszego króla Wielkiej Brytanii Jerzego I.
Zofia Dorota była jedynym dzieckiem Jerzego Wilhelma, księcia Brunszwika-Lüneburga, oraz Eleonory d'Esmier d'Olbreuse. W 1682 wyszła za mąż za swojego kuzyna - Jerzego Ludwika, który w 1705, po śmierci swojego teścia i wuja - Jerzego Wilhelma, odziedziczył księstwo Lüneburg.
Ich małżeństwo nie należało do szczęśliwych. Zofia Dorota była często łajana za niestosowanie się do zasad etykiety. Jej mąż i ona równie często mieli ostre i poważne kłótnie, ale ich stosunki nieco się poprawiły po urodzeniu się ich dzieci.
Jerzy Ludwik miał jednak kochankę Melusinę von Schulenburg i wkrótce zaczął wyraźnie zaniedbywać oraz lekceważyć swoją żonę, aż jego rodzice osobiście prosili go o zachowanie większej dyskrecji w kontaktach z kochanką. Obawiali się, że małżeństwo ich syna zostanie zerwane i będą musieli oddać posag Zofii Doroty.
Miała kochanka Filipa von Königsmarck. 28 grudnia 1694 rozwiodła się z mężem, który ją uwięził w Ahlden (Aller). Pozostała tam uwięziona przez ponad 30 lat, aż do swojej śmierci.
Zofia i Jerzy doczekali się dwójki dzieci.

Wilhelmina Charlotta Karolina Brandenburg-Ansbach (ur. 1 marca 1683 w Ansbach, Bawaria, zm. 20 listopada 1737 w Londynie) - królowa Wielkiej Brytanii.
Córka margrabiego Brandenburg-Ansbach, Jana Fryderyka z domu Hohenzollern, oraz jego drugiej żony księżniczki Eleonory Sachsen-Eisenach.
Blisko współpracował z nią premier Robert Walpole, który został jej przyjacielem.
22 sierpnia 1705 roku wyszła za mąż za Jerzego II. Z tego związku urodziło się ośmioro dzieci.
Z okazji śmierci królowej Georg Friedrich Händel skomponował uroczysty hymn The ways of Zion do mourn, który został wykonany 17 grudnia 1737 roku w Kaplicy Henryka VII w Westminster Abbey.